با سلا خدمت دوستان عزیز به مناسبت فرا رسیدم ایام ماه مبارک رمضان و برای پیشواز این ماه عزیز این مطلب رو تفدیم شما می کنم

امروزه نیز در شهرهاى بزرگ و کوچک برخی  آیینها - به عنوان آیینهاى رسمى ماه رمضان – به چشم می خورد؛ که البته این آیینها با غناى آیینى و غیر رسمى این ماه در گذشته نسبت کمى دارد. در گذشته، در نواحى مختلف ایران، خانه‏تکانى رسم پیشوازى مهمی براى رمضان بوده است و به طور تقریبی همه خانواده‏ها به خانه‏تکانى کامل قبل از رمضان (مانند شب عید نوروز) اهتمام داشته‏اند. این خانه تکانى شامل منازل، حجره‏ها، کاروانسراها، تیمچه‏ها، بازارها، و نیز شستشوى اسباب و وسایل منزل و کار نیز مى‏شده است.

از سنتهاى رایج دیگر در پیشواز رمضان تدارک‏ و آمادگى‏ خانواده بوده است.  تهیه مایحتاج رمضان سنتى بوده که هنوز هم باقى است. بسیارى از خانواده‏ها، قبل از رمضان و در روز‏هاى آخر شعبان، «نان رمضان» را مى‏پختند و وسایل و تدارکات لازم را تهیه مى‏دیدند. نان رمضان نیز البته با نان سایر ایام سال تفاوت داشت و پرمایه‏تر بود. از جمله مراسم بنسبت عمومى دیگر براى رمضان مراسم «رشته برى» بود که در بیشتر نواحى براى ایران رواج داشت.
  سنت مهم و شایسته دیگرى که در ایران رواج داشت و امروز رگه‏هاى ضعیفى از آن باقى است مراسم «آشتى‏کنان» بود. هر سال، در آستانه رمضان، بزرگان هر منطقه به سراغ خانواده‏ها و زن و شوهرها و کسانى می رفتند که با هم کدورتى داشتند و آنها را براى ورود به رمضان آشتى مى‏دادند و اعتقاد داشتند کسانى که با داشتن کدورت از یکدیگر به رمضان وارد شوند طاعات مقبولى نخواهند داشت.
  رسم و سنت مهم دیگر، که به نوعى تکمله سنت نیک «آشتى‏کنان» بود، آیین «کلوخ‏اندازن» بود. این آیین در بخشهایى از جنوب و نواحى مرکزى ایران مورد استقبال فراوان بود؛ و بر این اساس استوار بود که روز قبل از شروع ماه یا دو روز مانده به شروع ماه را باید به طبیعت رفت و به شادى و نشاط پرداخت و با خوردن غذاهای دوست‏داشتنى چشم را سیر کرد تا در ماه رمضان بر مادیات و تنعمات هوس نورزد.
یکی از اعتقادات مردم قدیم آن بود که تا چند لحظه بعد از پایان وقت سحر مى‏توان آب خورد، چون آب لطیفتر از غذاست؛ و تا کمى بعد از آب مى‏توان دخانیات نیز استعمال کرد، چون دود از آب هم لطیفتر است؛ و به این سنت «آب و قلیان» مى‏گفتند.
از سنتهاى ویژه عزاى مولاى متقیان در ماه رمضان نخست بلند کردن تابوتى بزرگ به نام «نخل» یا «نخل عزا» یا «نخل على» است که در نواحى مرکزى ایران مثل یزد و کرمان و اصفهان و کاشان رواج بیشترى دارد و بعدها در مناسبتهاى مذهبى دیگر مثل عاشورا نیز اجرا شد. در گذشته، شب بیست و هفتم رمضان «شب ابن‏ملجم» خوانده مى‏شد و توأم با سرور و شادى بود. آیین دیگر ویژه این شب «کوله مرجان» بود که در اکثر نواحى ایران با اسمهاى مختلف رواج داشت. در این مراسم، مجسمه‏اى پارچه‏اى از ابن ملجم درست مى‏کردند و به جاى سر آن سر الاغ مى‏گذاشتند و این مجسمه را به صورت معکوس روى الاغى سوار می کردند و در شهر مى‏چرخاندند و، با لعنت بر وى و گاه چوب زدن به آن، به شادى مرگ ابن ملجم مى‏پرداختند؛ و سر آخر نیز مجسمه را آتش مى‏زدند.